روشنفکران و نظامیان

میانِ روشنفکرانِ‎مان جنگِ «واژه‏‎ها» جریان دارد و میانِ نظامیانِ‎مان جنگِ «سلاح‎ها». خنداور است، اگر درو از همۀ این ‎بگر و نگیر، جاه‎طلبی و بی‎جا تپیدگی در گوشۀ خلوت بنشینی؛ هر آیینه بدونِ از من و از او به همۀ طرف بیبنی، جز درگیری چیزی نبینی. درگیریِ گردآوری مال، شهرت، ثروت و … هر کدام جز برای انباکردن، چیزی نیست.

نویسنده: پورپامی ابدی

 هیچ چیزی در جهان پایدار نیست، جز اول و آخر! این جنگ‎ها، هیچ نمی‎ارزد؛ نه تو مانی نه او. چه فرق است، میان بد و خوب؟ ها! غور کن! به دقت بخوان. هیچ فرقِ ندارد؛ هر دو واژه اند. یکی دو نویسه و دیگری سه نویسه، آری فرق در تعدادِ نویسه‎هاست. چه می‎شود، اگر تو به کشوری دیگری بروی و او به کشوری تو بیایدی؟ آری، شاید بگویی که زبانِ ما یکی نیست؛ اما اگر باز هم به دقت بیبنی، همین مرزها سببِ دوگانگیِ زبان – یکی از تو و دیگری از او – شده است. چه می‎شود؟ اگر پیشانی دیگری را به جای زدن با تفنگ، با لب‎های خویش بزنیم. در هر دو صورت، ما شکارِ خود را کردیم؛ در هر دو مورد، ما یکی را کشتیم؛ اما در نخست، ما نَفَسش را گرفتیم و شکارِ «تن» کردیم و در دوم، ما دلش را گرفتیم و شکارِ «جان» کردیم. واژه‎ها، بی‎جان و تن اند. این ما هستیم که به واژه‎ها معنا و روح می‎دهیم؛ یعنی ما خدای واژه‎هاستیم.

 واژه‎ها، ما را در دام می‎اندازد، ما را رو به روی هم می‎کشاند؛ نه برای «عشق»، برای «عشقه»! سلاح هم آفرینشِ ماست. ما به سلاح نیرو می‎دهیم. می‎پرسند، خدا چیست؟ کیست؟ به تو چه خدا کیست و چیست! خدا، عشق است؛ خدا، زیبایی، رنگارنگی‎ست؛ خدا، دهنده و گیرندۀ جان و تن است؛ خدا، عذاب و عقاب دهنده است؛ به تو چه؟ خدا چیست! خدا، باران است و خدا، خداست؛ فقط خداست! عاشقان در گیر و دارِ واژه‎ها گیر نکند. این اندیشگران اند که دنبالِ واژه‎ها می‎گردند تا خود را ثابت کند. برای چه؟ برای اینکه خود را نشان دهد که کاره‎ای‎ست. آن دم، پذیرفت که کاره‎ای هست، مغرور شود؛ آخر چه به او رسید؟ غرور؟ یا چند چیزی فانی؟ اگر همۀ این‎ها خواهد خداگونه باشد، بایست «نیلوفر»، «باران» و «یگانه» باشد.