یکی از شکستهای حکومت پر رنگ شدن مرزها و هویت های قومی و ضعیف شدن انسجام اجتماعی در افغانستان است. از مرگ هزاران انسان و بی خانمانی و آوارگی و فقر و ….که پای ثابت فهرست فجایع و مصائب بی شمار همیشه ی ماست نمیشود گذشت؛ این مسایل بسیار پر رنگ اند اما بی توجهی و ستمی که بر جغرافیای طبیعی ، جنگلها و درختان این سرزمین روا داشته شده، کمتر از موارد یاد شده نیست، که سخت مایه ی رنج و اندوه است. از همین حالا که داریم به سمت فصل های سرد طبیعت میرویم، نگران درختها و جنگلهای افغانستانم، مردم افغانستان باوجود ثروت بی شمار نهفته در طبیعتش هنوز برای گرم شدن در زمستانها هیزم و تن درخت می سوزانند، مردمان به ناچار دچار این اجحاف به طبیعتند، پرسش از این مسئله متوجه متولیان و مسئولان است که باید در این دو دهه راه حلی برای این مسئله پیدا میکردند.

متخصصین بارها اعلام کرده اند که ظرفیت تولیدی برق از منابع آبی افغانستان ۲۶ هزار مگا وات است. در حالی که برق مورد استفاده ی فعلی کابل به ۴۰۰ مگا وات هم نمیرسد. شاید در کشوری که هر روز انسانها از ریشه شان کنده میشوند و در انفجار و انتحار خاکستر میشوند، صحبت از قطع و خاکستر شدن درخت چیزی بیش از یک فانتزی نباشد، اما در منظومه ی حیات و شبکه ی طبیعت، اولویت و برتری بقای انسان بر دیگر موجودات را چگونه میتوان پذیرفت؟

جنبشهای محیط زیست عمرشان به پنجاه، شصت سال نمیرسند، محورهای فکری اکثر و نه همه ی این جنبشها مبتنی بر عقلانیت ابزاری و محاسبه ی سود و زیان است، عده ای پی برده اند که اگر به زمین و طبیعت آسیب بزنیم، خودمان نابود میشویم و این به ضرر انسان است؛ پس باید سازمانهایی مردم نهاد تاسیس کنیم و موازی در برابر سیاست گذاری های منفعت طلب کوتاه مدتِ حکومت ها به دفاع از محیط زیست بپردازیم، برای یک هدف آینده نگر و منفعت بلند مدت که همان بقای انسان بر روی زمین باشد. این جنبشها ارزشمندند اما باز نگاه بالا به پایین انسان به طبیعت در آنها هسته ی مرکزی دیدگاهشان است.

در سال ۱۸۵۴ “فراکلین پیرس”رییس جمهور وقت آمریکا برای گسترش تمدن و مدنیت مدرنی که نژاد سفید مدعی آن است، نامه ای به رییس قبایل سرخپوستان آمریکا

مینویسد و از او میخواهد زمین هایشان را به حکومت بفروشند، نامه ای که رییس قبیله در جواب رییس جمهور مینویسد باید مانیفست طرفداران محیط زیست می شد. سرخپوستان وحشی نگاه اصیلی به زندگی و حیات دارند، اما تمدن مدرن کلمه ی” وحشی” را از بار معنایی تهی کرده است، امروز همه به طور بدیهی فکر میکنند متمدن بودن بهتر از وحشی بودن است. اما اگر این است تمدن زنده باد توحش! حکومت آمریکا برای نابودی بومیان سرخپوست در این سرزمین دست به کشتار ملیون ها بوفالوی وحشی زد که تنها منبع تامین غذای بومیان بود.