توافق اخیر طالبان و پاکستان در دوحه، با میانجی‌گری قطر و ترکیه، از نگاه رسمی یک آتش‌بس فوری است. اما واقعیت چیست؟ این «صلح» بیشتر شبیه یک نمایش سیاسی خطرناک است تا پایان واقعی درگیری‌ها. طالبان، حکومتی که هیچ مشروعیت مردمی ندارد و بر ترس و سرکوب تکیه کرده، چگونه می‌تواند شریک قابل اعتماد برای صلح باشد؟ پاسخ روشن است: نمی‌تواند.

پاکستان، سال‌ها از گروه‌های مسلح علیه افغانستان و حتی علیه خود حمایت کرده، حالا با طالبان توافق می‌کند. انگار تاریخ خشونت و خونریزی فراموش شده است. این توافق نه تنها اعتماد متقابل ایجاد نمی‌کند، بلکه پیامی خطرناک به جهان می‌دهد: «صلح به هر قیمت، حتی با رژیمی که حقوق بشر را نقض می‌کند، ممکن است!»

حقایق تلخ اما واضح‌اند:

• طالبان هیچ برنامه‌ای برای مشارکت واقعی مردم یا رعایت حقوق اولیه انسانی ندارد.
• زنان، خبرنگاران و مدافعان حقوق بشر همچنان سرکوب می‌شوند.
• آتش‌بس مرزی ممکن است فقط چند هفته دوام بیاورد و در صورت کوچک‌ترین نقض، دوباره شعله‌ور شود.

این توافق بیشتر شبیه یک مانور قدرت و معامله پشت درهای بسته است تا راهکاری برای ثبات واقعی. صلحی که توسط طالبان تحمیل شود، نه صلح است و نه امنیت، بلکه یک آتش زیر خاکستر است که دیر یا زود انفجار خواهد کرد.

جامعه جهانی باید مراقب باشد. حمایت ظاهری از چنین توافقاتی، به معنای چشم‌پوشی از ظلم و سرکوب سیستماتیک مردم افغانستان نیست. صلح واقعی تنها زمانی ممکن است که طالبان از ترس و سرکوب دست بکشد و به حقوق مردم احترام بگذارد. تا آن زمان، توافق دوحه چیزی جز یک فریب سیاسی پرهزینه برای مردم منطقه نیست.