توافق اخیر طالبان و پاکستان در دوحه، با میانجی‌گری قطر و ترکیه، از نگاه رسمی یک آتش‌بس فوری است. اما واقعیت چیست؟ این «صلح» بیشتر شبیه یک نمایش سیاسی خطرناک

در اجلاس جهانی شرم‌الشیخ، آنچه بیش از سیاست و دیپلماسی خبرساز شد، رفتار رهبران مرد با نخست‌وزیر ایتالیا، جورجیا ملونی بود. ترامپ با تعریف‌های پرایهام و اردوغان با نصیحت‌های پدرسالارانه،

درگیری خونین میان نیروهای طالبان تاجیک و طالبان پشتون در ولایت بدخشان، نشانه‌ای از بحران عمیق در ساختار قومی و سیاسی این گروه است. طالبان که خود را وارث «وحدت

در شب گذشته، مرز طولانیِ افغانستان و پاکستان بار دیگر به صحنه‌ای از درگیری‌های خونین تبدیل شد؛ آن هم در هنگامی که منطقه هنوز آکنده از تنش، بی‌اعتمادی و تراژدی‌های

کُد 91 در چهارچوبِ قانونِ اختصاص ویژه دارد به ارگِ ریاست جمهوری و ریاست اجرائیه، که در سندِ بودجه‌ی ملی 1397 یک میلیارد و 300 میلیون افغانی به آن اختصاص

تحدید رسانه‌ها و پارلمان‌ها  کرونا حالا تا جایی پیش رفته که علاوه بر ریه‌های قربانیانش و تمام «سطوح»، به نهادهای دمکراتیکی که بشر در طی سالیان آنان را ساخته و

کرونا جدی‌ترین بحرانی است که تا اکنون، جهان‌را درگیر خودش کرده است. کشورهایِ بزرگ یکی پس از دیگری دارد زیر پای این موجود از جنس نانو خرد و خمیر می‌شود،

حمله بر خاک افغانستان که 19 سال پیش با امضای جورج بوش پسر آغاز شده بود، دیروز با امضای توافق صلح میان نماینده سیاسی طالبان و واشنگتن در هتل شرایتون

!وقتی به داده‌های حقیقی و مجازیِ ملت با طول و عرضش در باب گفتگوهای صلح سرک بکشید آنچه دستگیر تان می‌شود یک درد بی‌درمان است و آن اینکه: نگاه‌ها در

قاسم سلیمانی، فرمانده سپاه قدس در اثر شلیکِ یک طیاره بدون سرنشین آمریکایی که از پایگاه نظامی امریکایی در قطر پریده بود به موتر حامل وی در نزدیکی میدان هوایی