آویزان در صف مرگ

بگذارید از این سخن وزیر داخله شروع کنم: کسانی که توانایی خرید سلاح برای رسانه‌های شان را ندارند، شرکت خود را تعطیل کند. این سخن وزیر داخله به من بود. خونم جوش کرده بود که بگویم: پس در وضعیتی هابزی هستیم که این جنگ همه علیه همه است و شما تا کی بر گور قوم و قبر عسکر روی کرسی وزارت داخله و تنفیذ قانون سوار می شوید که همه چیز زرهی است و نامش را می گذارید دفاع از جمهوریت. به حرمت رفقای حاضر در جلسه نگفتم. به نظرم سخن وزیر داخله بسیار شفاف بود. کسی از کسی حفاظت نمی تواند،نهاد و نظام نیست که در برابر مرگ یک به یک و چند در چند پاسخگو باشد یا احساس مسوولیت کند. مسوولیت ما قبر کندن و دفن کردن است. هر چه زودتر دفن کنیم بهتر و هر چه خاموشانه دل بخواه تر. مرگ یوسف رشید آخرین مرگ نیست. مرگی است در ادامه فراوانی مرگ که فقط آنانی ممکن است نجات یابند که زره و قطار محافظ داشته باشند. گپ ناکارآمدی حکومت، بی تفاوتی در برابر مرگ؛ همه تکراری است. به نظرم همه خود را از امروز به فردا و از فردا به پس فردا مردمان آویزانی می بینیم که قرار است نوبت ما برسد ونابود شویم و هیچ کسی مسوول نباشد. پیشاپیش در آرامش و آمرزش باشیم

ذکی دریابی