!وقتی به داده‌های حقیقی و مجازیِ ملت با طول و عرضش در باب گفتگوهای صلح سرک بکشید آنچه دستگیر تان می‌شود یک درد بی‌درمان است و آن اینکه: نگاه‌ها در این مورد کلن آماسیده از غرض سیاسی و آکنده از مرض منافغ درگیر است.
طالب جزو الزامات تحقق صلح است، باید پذیرفت که طالبان پسا 2001 دولت سایه را در جغرافیای افغانستان داشته و نشست های دیپلماتیک امریکا و روس و ایران با این گروه دور از چشم دولت وحدت ملی به دیپلماسی طالبان مشروعیت بخشید و از امارت سایه دولت موازی با دولت وحدت ملی ساخت.
از سال ۲۰۰۱ تا این دم  ده ها  هزار نظامی و غیر نظامی داخلی و خارجی در راستای مهار این گروه قربانی دادیم ولی طالبان تضعیف که نه حتی تبدیل به قدرتی شد که امروز از تریبون مسکو و منبر دوحه تمام ارزش های به دست آمده هژده ساله اخیر و مشق دو دهه دموکراسی و پروسه دولت و ملت سازی دوستان جهانی مان را به سخره می گیرند.
و تمام آدرس های که روزی به نام مقاومت علیه این گروه، فرزندان ملت را به کشتارگاه های طالب می فرستادند امروز  به امامت یک نیمچه ملای این گروه در دوحه نماز سیاست را اقتدا کردند.

این یعنی استیصال تاریخی و جبر سیاسی که بدون طالب در این کشور صلح امدنی نیست.

طالبان بایستی به ساختار، کشانده شوند تا دیگر سرباز اردوی کشور بعد از ده روز تحمل گرسنگی در سنگر مثله نشود و این که طالبان به کدام قیمت از کوه به شهر کشانده شوند حد و حدودش را باید ملت تعیین کند نه دولت و نه اپوزیسیون و نه امریکا.

و این سناریو به زودی ممکن نیست .